روانشناسان در زمینه تحصیل نحوه یادگیری و حفظ دانش را مطالعه می‌کنند. آن‌ها از دانش روانشناسی برای بهبود فرآیند یادگیری و ترویج موفقیت تحصیلی برای همه دانش آموزان استفاده می‌کنند.
درک روانشناسی تربیتی
سیستم آموزشی امروز بسیار پیچیده است. هیچ روش یادگیری انفرادی وجود ندارد که برای همه کار کند.
به همین دلیل است که روانشناسان در زمینه آموزش و پرورش بر شناسایی و مطالعه روش‌های یادگیری برای درک بهتر نحوه جذب و حفظ اطلاعات جدید تمرکز دارند.
روان شناسان آموزشی، نظریه‌های توسعه انسانی را به کار می‌گیرند تا یادگیری فردی را درک کرده و روند آموزشی را مطلع سازند. در حالی که تعامل با معلمان و دانش آموزان در محیط‌های مدارس بخش مهمی از کار آن‌ها محسوب می‌شود، اما تنها جنبه این کار نیست. یادگیری یک تلاش مادام العمر است. افراد نه تنها در مدرسه درس می‌گیرند، در موقعیت‌های اجتماعی کار می‌کنند، در موقعیت‌های اجتماعی کار می‌کنند و حتی کاره‌ای ساده‌ای مانند کاره‌ای خانگی و یا انجام دادن کارها انجام می‌دهند. روانشناسان که در این رشته کار می‌کنند به بررسی این مساله می‌پردازند که چگونه مردم در انواع مختلف تنظیمات برای شناسایی رویکردها و استراتژی‌ها برای موثرتر کردن یادگیری یاد می‌گیرند.
روانشناسی تربیتی
روانشناسان که در آموزش کار می‌کنند فرآیندهای اجتماعی، عاطفی و شناختی دخیل در یادگیری را مطالعه کرده و یافته‌های خود را برای بهبود فرآیند یادگیری بکار می‌برند. برخی از آن‌ها در توسعه تحصیلی گروهی خاص از افراد مانند کودکان، نوجوانان و یا بزرگسالان متخصص هستند در حالی که برخی دیگر بر چالش‌های یادگیری خاص مانند اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی (ADHD)یا نارساخوانی تمرکز دارند.
صرف‌نظر از جمعیتی که در حال مطالعه هستند، این متخصصان به روش‌های تدریس، فرآیند آموزشی و نتایج یادگیری مختلف علاقه‌مند هستند.
زمانی که اطلاعات جدید در مورد اینکه آیا فرد اطلاعات را حفظ می‌کند، چه مقدار زمان در روز تاثیر می‌گذارد؟ فرهنگ چگونه باید با نحوه پردازش ایده‌های جدید ارتباط داشته باشد؟ سن چگونه بر توانایی ما برای توسعه مهارت‌های جدید، مثل زبان تاثیر می‌گذارد؟ چگونه در یادگیری فردی با یادگیری از راه دور با استفاده از تکنولوژی تفاوت دارد؟ انتخاب یک پلت فرم رسانه چگونه تفاوت در یادگیری ایجاد می‌کند؟
اینها همه سوالاتی هستند که روانشناسان آموزشی در حال پرسیدن و پاسخ دادن به تنظیمات به اندازه مراکز تحقیقاتی دولتی، مدارس، سازمان‌های اجتماعی و مراکز آموزشی هستند.